Σκίτσο του κορυφαίου σκιτσογράφου από τη Λέσβο Αντώνη Πρωτοπάτση (Pazzi) (1897 - 1947). Απεικονίζεται ο πεζογράφος και ζωγράφος Φώτης Κόντογλου (πραγματικό όνομα: Φώτιος Αποστολέλλης), ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της «γενιάς του ΄30» (Αϊβαλί/Κυδωνίες Μ. Ασίας, 1895-Αθήνα 1965). Απόκειται στη Βιβλιοθήκη ΙΝΕ/ΕΙΕ (Μεσοπολεμική πεζογραφία, Εκδόσεις Σοκόλη, Αθήνα, τ. Ε, σ. 112). Ο Φώτης Κόντογλου γεννήθηκε στο Αϊβαλί στις 8 Νοεμβρίου 1895 και ήταν γιος του Νικόλαου Αποστολέλλη και της Δέσπως Κόντογλου. Είχε τρία αδέλφια: τον Γιάννη, τον Αντώνη και την Τασίτσα. Ένα χρόνο μετά έχασε τον πατέρα του και την κηδεμονία των τεσσάρων παιδιών ανέλαβε ο θείος τους Στέφανος Κόντογλου, ηγούμενος της μονής της Αγίας Παρασκευής. Σε αυτόν οφείλεται και η χρήση του επωνύμου της οικογένειας της μητέρας του. Τα παιδικά και νεανικά του χρόνια τα έζησε στο Αϊβαλί, όπου τελείωσε το Σχολαρχείο και το Γυμνάσιο το 1912. Στο Γυμνάσιο ήταν συμμαθητής με τον λογοτέχνη και ζωγράφο Στρατή Δούκα και μέλος μιας ομάδας μαθητών που εξέδιδε από το 1911 το περιοδικό Μέλισσα, το οποίο ο Φ. Κόντογλου διακοσμούσε με ζωγραφιές. Μετά την αποφοίτησή του γράφτηκε το 1913 στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Το 1914 εγκατέλειψε τη Σχολή και πήγε στο Παρίσι. Παράλληλα συνεργαζόταν με το περιοδικό Illustration και το 1916 κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό του περιοδικού για την εικονογράφηση βιβλίου, με την εικονογράφηση της Πείνας του Κνουτ Χάμσουν. Το 1917 έκανε ταξίδια στην Ισπανία και την Πορτογαλία και το 1918 γύρισε στην Γαλλία. Το 1919, μετά την λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, επέστρεψε στην πατρίδα του. Διορίστηκε καθηγητής στο Παρθεναγωγείο της πατρίδας του (Αϊβαλί) όπου δίδαξε γαλλικά και τεχνικά. Εκεί ίδρυσε τον πνευματικό σύλλογο Νέοι Άνθρωποι και έγινε πρόεδρος. Το 1921 επιστρατεύτηκε και το 1922 πήρε το δρόμο της προσφυγιάς. Το 1923 ταξίδεψε στο Άγιο Όρος με πρόθεση να καλογερέψει αλλά επέστρεψε. Λίγο αργότερα πραγματοποίησε μια πρώτη έκθεση με έργα ζωγραφικής του στη Μυτιλήνη. Την έκθεση μετέφερε τον ίδιο χρόνο και στην Αθήνα, στην αίθουσα του Λυκείου των Ελληνίδων. Το 1925 εκδίδει το περιοδικό Φιλική Εταιρία και το 1926 παντρεύτηκε τη Μαρία Χατζηκαμπούρη. Τότε εγκαταστάθηκε στη Νέα Ιωνία. Στη διάρκεια του Μεσοπολέμου εργάστηκε ως συντηρητής εικόνων σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους: στο Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας το 1931, στο Μουσείο Κέρκυρας το 1935, στο Κοπτικό Μουσείο του Καΐρου το 1937 και, μεταξύ 1936 και 1938, κατά διαστήματα στο Μυστρά. Στη διάρκεια της Κατοχής αναγκάστηκε να πουλήσει το σπίτι του και συνεργάστηκε με το ελληνόφωνο ιταλικό περιοδικό προπαγάνδας Κουαδρίβιο. Από το 1948 άρχισε να αρθρογραφεί στην εφημερίδα Ελευθερία μέχρι τον θάνατό του. Το 1959 είχε, επίσης, σύντομη συνεργασία με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας, απ΄ όπου παραιτήθηκε. Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Ιουλίου 1965 έπειτα από μετεγχειρητική μόλυνση. Τα οστά του μεταφέρθηκαν στο μοναστήρι της Νέας Μάκρης.