Η μελέτη του βίου και του έργου του Ιωσήφ Καίσαρη μας φέρνει σε επαφή με έναν κορυφαίο Επτανήσιο ο οποίος έχει δώσει εκτεταμένο και υψηλής αξίας συνθετικό έργο κατά τις πρώτες δεκαετίες ζωής του νέου ελληνικού κράτους. Μας φέρνει σε επαφή με τον συνθέτη πολύ γνωστών εμβατηρίων του ελληνικού ρεπερτορίου αλλά και αμιγώς ψυχαγωγικών μουσικών όπως πόλκας και βαλς. Σε δεύτερο στάδιο έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε έναν από τους κορυφαίους αντιπροσώπους της λεγόμενης Επτανησιακής Σχολής Μουσικής και μάλιστα της δεύτερης γενεάς. Αυτό μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για βαθύτερη μελέτη αυτής της μουσικής σχολής η οποία συνέχισε να δημιουργεί καθ' όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας και να καλλιεργεί κάτι διαφορετικό από την παραδοσιακή δημοτική μουσική που παρέμεινε στην κυρίως Ελλάδα. Μπορούμε να εμβαθύνουμε στην σχέση και επικοινωνία (λόγω Βενετίας) που υπήρχε μεταξύ των Επτανησίων και της ιταλικής μουσικής τεχνοτροπίας και τον τρόπο διαμόρφωσης του ιδιαίτερου στυλ της. Με την απελευθέρωση και την ένωση της Επτανήσου, ευρέθησαν οι Επτανήσιοι μουσικοί ως οι καλύτερα καταρτισμένοι και τους ανατέθηκε σε μεγάλο βαθμό η μουσική παιδεία του νέου κράτους μια και ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να προσφέρουν κάτι επιπλέον από την παραδοσιακή δημοτική . Τέλος μπορούμε να αναφερθούμε στη διαμάχη που ξέσπασε από ένα σημείο και πέρα, όταν μια ομάδα μουσικών, κάποιοι απ' τους οποίους Επτανήσιοι, (Λαύράγκας, Λαμπελέτ κ.ά) επιδίωξε τη σύσταση μιας εθνικώς "καθαρής" ελληνικής μουσικής σχολής με το συγκερασμό παραδοσιακών και κλασικών στοιχείων κι εκεί οι Επτανήσιοι παραγκωνίστηκαν ως "ιταλόφρονες" μουσικά. Η μελέτη των γεγονότων εκείνης της εποχής έχει σημασία κι αξία αν ιδωθούν σε σχέση με την τελική εξέλιξη των μουσικών σπουδών στην Ελλάδα, από τα πρώτα χρόνια ελευθερίας της μέχρι και σήμερα.