Μελετώντας την εικόνα του ιεροδιάκονου Νικάνορα, έχουμε την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με τον βίο και το έργο του Θεοφάνη Στρελίτζα, εξέχοντα εκπροσώπου της Κρητικής Σχολής ζωγραφικής. Πέραν του παρόντος έργου, ο Θεοφάνης έχει πλούσια δημιουργία στην ευρύτερη μοναστηριακή κοινότητα (και ο ίδιος εμόνασε). Βλέπουμε τον τυπικό τρόπο εξέλιξης και δημιουργίας ενός εικονογράφου εκείνης της εποχής που εφόσον επιθυμούσε να συνεχίσει να εργάζεται και μετά την άλωση της Πόλης ήταν υποχρεωμένος να διαφύγει εκτός οθωμανικής επικράτειας. Μπορούμε να παρακολουθήσουμε το σύνηθες "δρομολόγιο" από την κατακτημένη Πόλη στην ενετοκρατούμενη Κρήτη με αναπόφευκτο επακόλουθο την αποδοχή νεωτεριστικών δυτικών καλλιτεχνικών στοιχείων. Αυτό μας επιτρέπει εν μέρει να κατανοήσουμε την εξέλιξη της δημιουργίας αυτής της ομάδας καλλιτεχνών. Με αφορμή τη μελέτη της εικόνας του ιεροδιάκονου Νικάνορα και του βίου του δημιουργού της, Θεοφάνη, μπορεί να γίνει και ευρύτερη αναφορά στην Κρητική Σχολή ζωγραφικής η οποία έχει αναδείξει σημαντικότατους καλλιτέχνες και έχει παίξει κομβικό ρόλο στην εξέλιξη της σύγχρονης ελληνικής ζωγραφικής. Γνωστότερος ίσως εκπρόσωπός της ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (που πολλοί ωστόσο τον επικρίνουν για υπερβάλλοντα "δυτικισμό"). Σημαντικότερο υφολογικό χαρακτηριστικό της είναι ο συγκερασμός του βυζαντινού φορμαλισμού με νεωτερικά δυτικότροπα στοιχεία όσον αφορά την φόρμα, τα χρώματα, τη διαφορετική θεώρηση του ανθρώπινου στοιχείου κ.ά.. Τέλος, με αφορμή τη μελέτη της εικόνας του Καθολικού της Μονής Αγ. Νικολάου που υπάρχει ήδη από τον 14ο αι., μπορεί να γίναι εκτενέστερη αναφορά στα Μετέωρα, στην ίδρυση και διατήρηση των ιερών μονών, στον τρόπο διοίκησής τους, στο νομικό τους καθεστώς κατά και μετά την οθωμανική κατοχή, στη διαδικασία εικογράφησής τους και στο ρόλο τους ως κιβωτών ιστορίας και ορθοδοξίας.