Το κείμενο είναι ποίημα του Αλέξανδρου Σούτσου (1803-1863), Φαναριώτη ρομαντικού πεζογράφου, σατιρικού ποιητή και θεατρικού συγγραφέα της Α’ Αθηναϊκής Σχολής, δημοσιευμένο το 1839 στο περιοδικό «Αποθήκη των Ωφελίμων Γνώσεων». Ουσιαστικά όμως πρόκειται για απόσπασμα από δημόσια έμμετρη επιστολή που απηύθυνε ο ποιητής στο νεαρό βασιλιά Όθωνα, όταν ο τελευταίος έφτασε στην Ελλάδα το 1833. Το απόσπασμα, γραμμένο σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο, αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, μια ιστορία της ως τότε ελληνικής λογοτεχνίας και δείχνει με σατιρική διάθεση μια αντίληψη για την ποίηση που μεταφέρουν στη μόλις απελευθερωμένη Ελλάδα οι Φαναριώτες, και κυρίως ο ίδιος ο Σούτσος. Πιο συγκεκριμένα ο ποιητής τοποθετεί τη γέννηση της ποίησης στον Βόσπορο όπου ο Αθανάσιος Χριστόπουλος με λυρισμό έψαλλε την ομορφιά, ενώ στη συνέχεια εγκωμιάζει το ποιητικό έργο του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή, του Ρήγα Φεραίου και του Μιχαήλ Περδικάρη. Στο δεύτερο μέρος ο Σούτσος αναφέρεται στον Σολωμό και τον Κάλβο υποστηρίζοντας ότι, ενώ είχαν πολλές και πλούσιες ιδέες, όμως παραμέλησαν την ομορφιά της γλώσσας και η ποίησή τους δεν είναι διαχρονική. Στο τρίτο μέρος μιλά για τη δύναμη των εικόνων, των αισθημάτων και των ιδεών του έργου του αδελφού του Παναγιώτη Σούτσου "Ο οδοιπόρος," αλλά και για το δικό του έργο "Σάτυραι" και εκφράζει την ευχή να ακολουθήσουν κι άλλοι ποιητές το δικό τους δρόμο.