Άποψη του βουνού Παρνασσού στο δρόμο από τη Λιβαδειά προς τους Δελφούς σε σχέδιο του Βρετανού ζωγράφου Alexander Cozens (1717-1786) ή του γιου του John Robert Cozens (1752 – 1797), που ασχολήθηκαν με την υδατογραφία τοπίων. Ο Παρνασσός πήρε το όνομά του από τον ήρωα Παρνασσό, γιο του Ποσειδώνα και της νύμφης Κλεοδώρας. Η λέξη Παρνασσός σημαίνει επίσης στην πελασγική το δασωμένο βουνό. Ήταν αφιερωμένος στο θεό Απόλλωνα και στις Κωρυκειάδες νύμφες. Σύμφωνα με μία μακραίωνη παράδοση, στον Παρνασσό βρισκόταν ένα ιερό αφιερωμένο στη θεά Γη και το προστάτευε ο δράκοντας Πύθων, τον οποίο σκότωσε ο Απόλλωνας. Κρήτες έφτασαν στην Κίρρα, το επίνειο των Δελφών, με τη συνοδεία του Απόλλωνα, μεταμορφωμένου σε δελφίνι και ίδρυσαν ιερό αφιερωμένο στο θεό. Ο μύθος αυτός σχετικά με την επικράτηση του Απόλλωνα ενάντια στον Πύθωνα επιβίωσε μέσω γιορτών που γίνονταν στους Δελφούς, όπως τα Πύθια, τα Δελφίνια, τα Σεπτήρια, τα Θαργήλεια. Ζούσαν ακόμη στο Παρνασσό οι Μούσες, κόρες του Δία και της Μνημοσύνης. Ακολουθούσαν τον Απόλλωνα, καθώς ήταν ο ηγέτης τους (Απόλλων Μουσηγέτης). Οι εννέα Μούσες ήταν η Κλειώ (η Μούσα της Ιστορίας), η Ευτέρπη (η Μούσα της Λυρικής ποίησης), η Θάλεια (η Μούσα της Κωμωδίας και της Βουκολικής ποίησης), η Μελπομένη (η Μούσα της Τραγωδίας), η Τερψιχόρη (η Μούσα της Ορχήσεως, του Χορού), η Ερατώ (η Μούσα της Λυρικής και της ερωτικής ποίησης), η Πολυμνία (η Μούσα των Ύμνων και της Ιερής ποίησης, η Ουρανία (η Μούσα της Αστρονομίας) και η Καλλιόπη (η Μούσα της Επικής ποίησης). Σύμφωνα με άλλο μύθο, στον Παρνασσό προσάραξε το καράβι, το οποίο έφτιαξε ο Δευκαλίωνας, γιος του Προμηθέα, μετά τον κατακλυσμό που αποφάσισε ο Δίας προκειμένου να καταστρέψει το γένος των ανθρώπων που είχε διεφθαρεί. Ο Δευκαλίωνας και η γυναίκα του Πύρρα πήγαν στους Δελφούς, στο ιερό της Θέμιδος για να παρακαλέσουν να ξαναδημιουργηθεί το γένος των ανθρώπων. Σύμφωνα με το χρησμό, έπρεπε, αφού καλύψουν τα πρόσωπά τους, να προχωρούν και να πετούν πίσω τους τα οστά της μητέρας Γης, δηλαδή πέτρες. Κάθε πέτρα που πετούσε ο Δευκαλίων γινόταν άνδρας και κάθε πέτρα που πετούσε η Πύρρα γινόταν γυναίκα. Με την πρώτη πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίων προήλθε ο Έλληνας, ο γενάρχης των Ελλήνων. Στις νοτιοδυτικές πλαγιές του Παρνασσού ανάμεσα σε δύο θεόρατους βράχους, τις Φαιδριάδες, βρισκόταν το περίφημο μαντείο των Δελφών. Οι Δελφοί ήταν ο ομφαλός της γης, γιατί, σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, εκεί συναντήθηκαν οι δύο αετοί που έστειλε ο Δίας από τα άκρα του σύμπαντος για να βρει το κέντρο του κόσμου. Στον Παρνασσό διεξήχθησαν επίσης σημαντικά ιστορικά γεγονότα όπως η Μάχη των Θερμοπυλών κατά των Περσών το 480 π.Χ. και στην περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 οι μάχες της Γραβιάς και της Αλαμάνας. Το σχέδιο δημοσιεύτηκε το 1816 στο βιβλίο «The Antiquities of Athens» των φιλέλληνων Άγγλων περιηγητών ζωγράφων και αρχιτεκτόνων, James Stuart και Nicholas Revett.