Το παρόν "Χωρίς Τίτλο" έργο του Εδουάρδο Αρόγιο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μελετηθεί η προσωπικότητα και το έργο ενός σημαντικού σύγχρονου Ισπανού ζωγράφου ο οποίος έχει τιμηθεί με το Μεγάλο Εθνικό Βραβείο Ζωγραφικής της χώρας του. Πέραν από το γεγονός ότι πρόκειται για έναν αυτοδίδακτο καλλιτέχνη, ενδιαφέρον έχει η πορεία του στον καλλιτεχνικό χώρο ανάμεσα στη Μαδρίτη και το Παρίσι καθώς και η πορεία του σε σχέση με τις πολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα του. Ο Αρόγιο στιλιστικά περιλαμβάνεται στους καλλιτέχνες που έχουν υιοθετήσει μια νέα απεικονιστική πρακτική (δεύτερο μισό του 20ου αιώνα) ως αντίδραση της προηγούμενης αφηρημένης πρακτικής και επιπλέον αποτελεί παράδειγμα στρατευμένου καλλιτέχνη όσον αφορά την καλλιτεχνική του παραγωγή. Ο τρόπος που έχει επιλέξει να εκφράζεται εικαστικά ο Εδουάρδο Αρόγιο μπορεί να συνεισφέρει στο να μελετήσουμε εκτενέστερα το κίνημα της nounelle figuration. Πρόκειται για καλλιτεχνική τάση του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα που ξεκινάει να γίνεται ευρύτερα αποδεκτή μετά από την περίφημη έκθεση "Καθημερινές Μυθολογίες" (Mythologies quotidiennes) στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης των Παρισίων (1964). Είναι ένα εικαστικό κίνημα που σχετίζεται και με τη λεγόμενη "pop art" και επιδιώκει την εικονιστική έκφραση συνδυάζοντας εικόνες της καθημερινής ζωής παρμένες από ΜΜΕ, από γελοιογραφίες, από φωτογραφίες, αλλά και με κριτική χρήση τμημάτων γνωστών έργων τέχνης. Θεματικά προτιμά να εκφράζει τρέχοντα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα και αιτήματα. Οι θεματικές επιλογές του σύγχρονου Ισπανού ζωγράφου Εδουάρδο Αρόγιο, επιλογές που τον κατατάσσουν στους στρατευμένους καλλιτέχνες, μπορούν να αποτελέσουν το κίνητρο για να εμβαθύνουμε στον όρο "στρατευμένη τέχνη". Πρόκειται για υποταγή της καλλιτεχνικής δημιουργίας σε συγκεκριμένους πολιτικούς, κοινωνικούς η άλλους σκοπούς, πέραν από την απλή καλλιτεχνική έκφραση. Υπάρχει και χρησιμοποιείται πάρα πολλά χρόνια. Στους μαθητές μπορεί να γίνει αναφορά στο κλασικό πλέον έργο του Ντελακρουά "Η σφαγή της Χίου" το οποίο στην εποχή του ανακίνησε στην Ευρώπη τα φιλελληνικά αισθήματα, η "Γκουέρνικα" του Πάμπλο Πικάσο που επιδίωξε να αφυπνίσει την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη έναντι των φασιστικών πρακτικών αλλά και έργα από άλλα πεδία της καλλιτεχνικής δημιουργίας όπως της λογοτεχνίας, του κινηματογράφου, της μουσικής, της φωτογραφίας. Γενικά θα μπορούσε να συζητηθεί η δυνατότητα αποτελεσματικής συνεισφοράς της τέχνης σε ευγενείς κοινωνικούς-ανθρωπιστικούς σκοπούς. Τέλος, μελετώντας τον πίνακα του Αρόγιο, μπορεί να γίνει αναφορά στο ιδιωτικό μουσείο Φρυσίρα που τον φιλοξενεί στην Ελλάδα. Πρόκειται για σημαντική ιδιωτική πρωτοβουλία που μέσα από τη μόνιμη συλλογή του αλλά και με τις κατά καιρούς εκδηλώσεις του ανεβάζει υψηλότερα πολιτιστικά την Αθήνα. Μέσω της συνεχούς αυξανόμενης επισκεψιμότητας φαίνεται η αποδοχή που τυγχάνει από το γενικό κοινό στην προσπάθειά του να ανεβάσει το αισθητικό επίπεδο των επισκεπτών του.