Μελετώντας την εικόνα του Ιωάννη Αποστόλου, μπορούμε να αναφερθούμε στο βίο και το έργο ενός από τους πρώτους κορυφαίους Έλληνες τενόρους ο οποίος έκανε διεθνή καριέρα στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα της Ευρώπης, συμπεριλαμβανόμενης της Σκάλας του Μιλάνου, καθώς και σε αυλές εστεμμένων αλλά και σε πόλεις όπου ανθούσε τότε η ελληνική ομογένεια. Με αφορμή το έργο του μπορούμε να αναφερθούμε γενικά στο μουσικό είδος του μελοδράματος, αυτόν τον συνδυασμό θεάτρου και μουσικής τέχνης, στο οποίο είναι πιθανόν να μην έχουν τα παιδιά επαρκείς αναφορές. Στη συνέχεια μπορούμε να εστιάσουμε στα πρώτα βήματα του ελληνικού μελοδράματος που όπως και άλλες εθνικές προσπάθειες (π.χ. εθνική μουσική σχολή) προσπάθησαν να δημιουργήσουν την ελληνική εκδοχή αυτού του καλλιτεχνικού είδους. Οι προσπάθειες σ' αυτό το πεδίο έλαβαν χώρα κατά τις πρώτες δεκαετίες της απελευθέρωσης του ελληνικού κράτους σε μια προσπάθεια εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας του λαού. Μπορούμε να αναφερθούμε στις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργούσαν οι καλλιτέχνες της εποχής και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν. Αυτοί έκαναν τα πρώτα βήματα για να δημιουργηθεί στη συνέχεια η ίδρυση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Παράλληλα οφείλουμε να κάνουμε αναφορά στην καταλυτική συνεισφορά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας της εποχής η οποία συμπλήρωνε με τρόπο θαυμαστό τα κενά και της αδυναμίες του νεοπαγούς κράτους. Μάρτυρας αδιάψευστος η πλειονότης των δημόσιων κτιρίων που ευρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας. Με μια ανάλογη διαδικασία δημιουργήθηκε και το πρώτο ελληνικό μελόδραμα από το μεράκι ενός φιλόμουσου ιδιώτη επιχειρηματία, του Ιωάννη Καραγιάννη, του οποίου η προσωπικότητα οφείλει να μνημονευθεί ιδιαίτερα. Ξεκίνησε το βίο του από πολύ χαμηλά, βοσκώντας πρόβατα στην Κυνουρία και έφτασε να κατέχει μεγάλη επιχείρηση υψηλής ραπτικής στην Αθήνα. Όντας φιλόμουσος και ιδιαίτερα καλλιεργημένος, ίδρυσε το Ελληνικό Μελόδραμα με σκοπό τη δημιουργία ενός συστηματικού ελληνικού μελοδραματικού θιάσου. Η πρεμιέρα του (1888) δόθηκε με κάθε επισημότητα και με παρουσία του τότε βασιλέως Γεωργίου Α' στο νεόδμητο τότε Δημοτικό Θέατρο Αθηνών.Στα δύο χρόνια της παρουσίας του (1888-1890) και μέσα σε δύο μεγάλες περιοδείες, πρόλαβε να ανεβάσει πλειάδα γνωστών έργων αποτελώντας τον σημαντικότερο ίσως πρόδρομο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.