Στο συγκεκριμένο μαθησιακό αντικείμενο ο υπογράφων Σπυρίδων Δε Βιάζης (σημαντικός επτανήσιος ιστοριοδίφης) θέτει ένα ζήτημα γλώσσας και εμμέσως πλην σαφώς ένα ζήτημα ‘διγλωσσίας’. Συγκεκριμένα ο συγγραφέας του άρθρου (Νέα Ζωή, Τόμ. 5, Αρ. 57, 1909) αναφερόμενος στον Επτανήσιο ποιητή Γεώργιο Τερτσέτη, εξηγεί τους λόγους για τους οποίους ο Τερτσέτης έχασε τρεις φορές το βραβείο στον Ράλλειο ποιητικό διαγωνισμό για λόγους γλωσσικούς (επειδή ήταν δημοτικιστής) παρά τους επαίνους για τα έργα του. Ο Γεώργιος Τερτσέτης (1800 - 1874) υπήρξε μια πολυσχιδής προσωπικότητα: αγωνιστής του 1821, νομικός, αρχειοφύλακας της Βουλής των Ελλήνων και παράλληλα πολιτικός, συγγραφέας, ποιητής και φιλόσοφος. Ως ποιητής κατατάσσεται στην Επτανησιακή σχολή και πιο συγκεκριμένα στην κατηγορία των Σολωμικών ποιητών. Στο έργο του είναι ευδιάκριτος ο αγώνας του για τη διάδοση της δημοτικής γλώσσας, ένας αγώνας που τον φέρνει —όπως πολύ σωστά παρατηρεί και στο παρόν μαθησιακό αντικείμενο ο Δε Βιάζης— αντιμέτωπο με το γλωσσικό κατεστημένο της εποχής του. Ο Σπυρίδων Δε Βιάζης στη συνέχεια μας δίνει τους τίτλους, το περιεχόμενο και ορισμένα αποσπάσματα των έργων με τα οποία πήρε μέρος ο Τερτσέτης στον διαγωνισμό. Στη συνέχεια αναφέρεται γενικότερα στο έργο του στην ιταλική γλώσσα, στο έργο του το ρητορικό (Μελέτες βουλευτικής ευγλωττίας), στην καθ’ υπόδειξη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη συγγραφή των Απομνημονευμάτων του Γέρου του Μοριά, στο μεταφραστικό του έργο. Τελειώνει αναφέροντας με πολλή συμπάθεια τα πολλά προτερήματα αλλά και κάποια μειονεκτήματα του Τερτσέτη.