Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου εμφανίζεται στην αφηγηματική πεζογραφία όταν το διήγημα εξαρτάται κυρίως από την κυκλοφορία των περιοδικών και των εφημερίδων. Το συγκεκριμένο διήγημα «Το Άλογο» δημοσιεύεται το 1906 στο «Ημερολόγιο Σκόκου», το δημοφιλέστερο λογοτεχνικό έντυπο της εποχής του, το οποίο μετονομάστηκε σε «Εθνικόν Ημερολόγιον». Σε αυτό εμφανίστηκε η νέα λογοτεχνική γενιά του 1880, οι συνοδοιπόροι και οι συνεχιστές της. Το διήγημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου «Το Άλογο» γράφεται την εποχή που αρχίζει να αναπτύσσεται ένα νέο γραμματολογικό είδος το οποίο επηρεάζεται από τη λαογραφία και αντιμετωπίζει ρεαλιστικά το περιβάλλον. Βρισκόμαστε στο 1906, εποχή όπου το ηθογραφικό αφήγημα δίνει ρεαλιστικές ή ειδυλλιακές εικόνες της αγροτικής ζωής. Ωστόσο, το ρεύμα αυτό αμφισβητείται και ο Παπαντωνίου θα δηλώσει σε μια συνέντευξή του «το σημαντικότατον αυτό είδος της τέχνης [διήγημα] το οποίον καλείται να παίξη τόσον σπουδαίον ρόλον, μένει φτωχόν. Νομίζεις πως κανείς νέος συγγραφεύς δεν έζησεν εις την πόλιν. Αι Αθήναι, ημείς, σεις, ο κόσμος που περνά εδώ έμειναν έξω από τα διηγήματα ως να ευρίσκωνται εις τον ωκεανόν […] Αι Αθήναι […] είνε έξω από το διήγημα, έξω από την φιλολογίαν». Έτσι θα κάνει στροφή προς τα διηγήματα που αναφέρονται στη ζωή της πόλης και «Το Άλογο» αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της γραφής. Τη βάση στο διήγημα «Το Άλογο» αποτελεί μια σκηνή δρόμου. Ο συγγραφέας παρουσιάζει τον άρρωστο γέροντα, το γιο και διάδοχό του στη θέση του καροτσέρη αλλά και τα άλλα μέλη της φτωχής οικογένειας με τα κάθε λογής προβλήματά τους. Το αληθινό περιστατικό της επιστράτευσης του 1897 έχει μετατραπεί σε μια ιστορία με ατμόσφαιρα και συγκίνηση. Πρωταγωνιστής είναι ένα άλογο ο Κύρκος και ο γέρος καροτσέρης. Σκηνικό οι αθηναϊκές γειτονιές από τα Σφαγεία ως την Πλάκα, τους Αέρηδες. Ο γέρος αναγνωρίζει στο άλογό του «ανθρωπιά» και δύναμη. Άνθρωπο και ζώο δένει μια σχέση αγάπης, τρυφερότητας και φροντίδας. Ο πόλεμος, ωστόσο, και η ξαφνική αναγκαστική επιστράτευση του αλόγου για τις ανάγκες του στρατού θα κόψει βίαια αυτή τη σχέση. Στο διήγημα εμφανίζεται ένας δραματικός κόσμος ανάγκης και φτώχειας. Ένας κόσμος που οι αλλεπάλληλες ήττες τον κάνουν να εγκαταλείψει τον αγώνα διεκδίκησης και να αποσυρθεί μοναχικά. Ο Παπαντωνίου μας παρουσιάζει μια απλή και οριζόντια περιγραφή με την πρόθεση να προβάλει μέσα από την αφήγηση και τους διαλόγους την εσωτερική, την ψυχική σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον του. Το διήγημα συμπεριλήφθηκε στα Νεοελληνικά Αναγνώσματα του Γυμνασίου το 1931. Παρότι είναι δουλεμένο με μεγάλη προσοχή και αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα των πεζών του αστικού τοπίου του Παπαντωνίου το διήγημα είναι πλέον δυσεύρετο.