Ο Σπυρίδων Μερκούρης (1856 -1939) ήταν Έλληνας πολιτικός, βουλευτής, δήμαρχος Αθηναίων επί σειρά ετών και παππούς της πολιτικού και υπουργού Πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη. Γεννήθηκε στην Ερμιόνη από εύπορη οικογένεια. Το 1881 διορίστηκε διευθυντής στο Δημοτικό Νοσοκομείο «Η Ελπίς». Το 1899 εκλέχτηκε δήμαρχος Αθηναίων και παρέμεινε στη θέση έως το 1914. Το 1917 εξορίστηκε στην Κορσική και κατηγορήθηκε για τα Νοεμβριανά του 1916, με συνέπεια να καταδικαστεί σε θάνατο. Τελικά το 1920 αποφυλακίστηκε. Το 1929 επανεκλέχθηκε στη δημαρχία των Αθηνών, μέχρι το 1932, ενώ τον ίδιο χρόνο εκλέχτηκε βουλευτής Αττικο-Βοιωτίας. Γιοι του ήταν ο Σταμάτης Μερκούρης και ο Γεώργιος Μερκούρης, ενώ εγγονή του η Μελίνα Μερκούρη, μετέπειτα πολιτικοί. Σπούδασε Ιατρική αναπτύσσοντας σημαντική εθνική δράση ως φοιτητής, παράλληλα με την επιτυχημένη δεκαπενταετή παρουσία του στη διοίκηση του Δημοτικού Νοσοκομείου «Η Ελπίς». Για περίπου 20 χρόνια (1899-1914 και 1929-1934), παρέμεινε επικεφαλής του Δήμου Αθηναίων, σφραγίζοντας με το πέρασμά του την ελληνική πρωτεύουσα. Κατόρθωσε δε να επηρεάζει την πολιτική ζωή της χώρας και να αναδειχθεί σε κορυφαία προσωπικότητα για τον θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και γενικότερα για την εποχή του. Σε όλη τη διάρκεια της προσφοράς του στα αυτοδιοικητικά ζητήματα της Αθήνας διατήρησε την ίδια ακμαιότητα ως προς τις ιδέες και τα προγράμματά του. Το κυριότερο, η μακρόχρονη παρουσία του συνδέθηκε με την υλοποίηση σημαντικών έργων υποδομής, που συνέβαλαν ουσιαστικά στον εκσυγχρονισμό της ελληνικής πρωτεύουσας.