Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη στήλη «Πολεμικαί εντυπώσεις» του ετήσιου φιλολογικού ημερολογίου, «Ποικίλη Στοά» (Αθήνα 1881-1914), στον 16ο τόμο του 1914. Συγγραφέας του είναι ο Δ. Καλλίμαχος, Γραμματέας του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. Πρόκειται για απόσπασμα, 4 σελίδων, που βασίζεται στο ημερολόγιο, το οποίο κρατούσε ο συγγραφέας, ενώ συμμετείχε, ως εθελοντής ιεροκήρυκας της Ε΄ Μεραρχίας, στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο. Αναφέρεται σε δυο επεισόδια που συνέβησαν στις αρχές Νοεμβρίου του 1912, όταν η μεραρχία του προήλαυνε προς τη Φλώρινα, μετά την επιτυχημένη μάχη του Κομάνου. Το πρώτο από αυτά συνέβη στη Βεύη, στα στενά του Κιρλί Δερβέν (στενωπός Κλειδίου), όπου ο Δ. Καλλίμαχος, επιδεικνύοντας οίκτο, κατά τα λεγόμενά του, προστάτευσε μια ομάδα γυναικόπαιδων τουρκικής καταγωγής, με το να τους συμβουλέψει να φύγουν για να γλιτώσουν από τους επερχόμενους εύζωνες. Το δεύτερο έλαβε χώρα στο Αρμενοχώρι, πολύ κοντά στη Φλώρινα, το οποίο είχε μικτό πληθυσμό Μουσουλμάνων και Χριστιανών, με τους δεύτερους να είναι χωρισμένοι σε Πατριαρχικούς και βουλγαρόφωνους Εξαρχικούς. Τούρκοι στρατιώτες, αφού φιλοξενήθηκαν σε μια βουλγαρόφωνη οικογένεια, σφαγίασαν, φεύγοντας, τα μέλη της. Το γεγονός γέμισε αποτροπιασμό τον συγγραφέα, αυτόπτη μάρτυρα των πτωμάτων και του θρήνου των συγγενών της οικογένειας, σε σημείο που να αναρωτηθεί, στο τέλος, αν έκανε καλά που επέδειξε οίκτο στα γυναικόπαιδα της Βεύης. Το κείμενο εμπλουτίζεται και αισθητοποιείται με σχέδιο εύζωνα και φωτογραφία Τουρκισσών που φεύγουν από τα χωριά τους.