Πρόκειται για ανώνυμο δημοσιογραφικό άρθρο δημοσιευμένο στο περιοδικό "Νουμάς" στις 12 Σεπτεμβρίου 1910, ο συντάκτης του οποίου μεταφέρει στους αναγνώστες του διανθισμένα με πολύ επαινετικά σχόλια τα κύρια σημεία του ιστορικού λόγου που εκφώνησε στην Πλατεία Συντάγματος ο Ελευθέριος Βενιζέλος στις 5 Σεπτεμβρίου 1910. Είχαν προηγηθεί οι εκλογές της 8ης Αυγούστου 1910, τις οποίες επέβαλε ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος με στόχο την ανάδειξη Αναθεωρητικής Βουλής. Εντούτοις μετά τις εκλογές η λειτουργία της Βουλής, όπου την πλειοψηφία διατήρησαν τα παλαιά κόμματα, ήταν αδύνατη, καθώς οι ριζοσπαστικότεροι βουλευτές ζητούσαν να κηρυχθεί ως Συντακτική. Μέσα στο κλίμα του νέου αδιεξόδου αναδείχτηκε ο καταλυτικός ρόλος του Ελευθέριου Βενιζέλου, ο οποίος επέστρεψε στην Αθήνα, από την Κρήτη όπου βρισκόταν, στις 5 Σεπτεμβρίου 1910, και την ίδια ημέρα απευθύνθηκε στον αθηναϊκό λαό που είχε κατακλύσει την πλατεία Συντάγματος. Στον λόγο του ο Βενιζέλος, παρά την πίεση των οπαδών του, δεν έθεσε πολιτειακό ζήτημα, αλλά υποστήριξε με σταθερότητα και αποφασιστικότητα την αναθεώρηση του υπάρχοντος συντάγματος και όχι την ψήφιση νέου, καθώς πίστευε ότι αλλιώς κινδύνευε η πολιτική σταθερότητα. Ταυτόχρονα όμως τόνισε την ανάγκη να αναλάβει το στέμμα την ευθύνη του ως εγγυητή του συντάγματος. Τέλος, προανήγγειλε την ίδρυση ενός κόμματος αρχών, το οποίο θα ήταν φορέας των μεταρρυθμίσεων. Στις εκλογές που ακολούθησαν τη 28η Νοεμβρίου 1910, χάρη και στην αποχή των παλαιών κομμάτων, το νέο κόμμα, το Κόμμα των Φιλελευθέρων, κέρδισε τις 307 από τις 362 έδρες.