Φωτοτσιγκογραφία που απεικονίζει τον ποιητή Αριστομένη Προβελέγγιο (Σίφνος, 1850/1-Σίφνος, 1936). Απόκειται στη Βιβλιοθήκη του Ινστιτούτου Νεοελληνικών Ερευνών (ΙΝΕ/ΕΙΕ) (Πηγή: Βιβλιοθήκη Κ.Θ. Δημαρά, Κοσμής Α., Ημερολόγιον "Κυψέλη", 1914, σ. 43). Ο Αριστομένης Προβελέγγιος γεννήθηκε στη Σίφνο και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας, καθώς και στα πανεπιστήμια του Μονάχου, της Λειψίας και της Ιένας, όπου αναγορεύτηκε και διδάκτωρ Φιλολογίας και Ιστορίας της Τέχνης. Διετέλεσε γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1891-1892) και βουλευτής Μήλου (1899-1905). Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αποσύρθηκε στη γενέτειρά του. Το 1926 εξελέγη πρόεδρος μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Τα λογοτεχνικά είδη με τα οποία ασχολήθηκε είναι η ποίηση και το θέατρο. Τα ποιήματά του είναι λυρικά και επικολυρικά και δημοσιεύτηκαν σε λογοτεχνικά περιοδικά και ημερολόγια. Το 1881 επέστρεψε από τη Γερμανία στην Αθήνα. Από το 1896 ξεκινά τυπικά η δεύτερη φάση της ποίησής του, με πρώτο σταθμό τη συλλογή «Ποιήματα παλαιά και νέα», όπου εισήγαγε μια νέα γλωσσική έκφραση, μείγμα καθαρεύουσας και δημοτικής, καθώς και μια λυρικότερη θεματολογία. Ως ορόσημο στην αλλαγή των γλωσσικών του πεποιθήσεων θεωρήθηκε η επαφή του με το Νικόλαο Πολίτη και τον Εμμανουήλ Ροΐδη στα 1890. Για το θέατρο έγραψε δράματα και τραγωδίες κάτω από την επίδραση του νεοκλασικισμού. Το 1888 μετέφρασε το Faust του Goethe και το 1902 τη μελέτη του Lessing «Λαοκόων ή Περί των ορίων της ζωγραφικής και της ποίησης», και τα δύο σε γλώσσα καθαρεύουσα. Ο Προβελέγγιος έγραψε στην εκπνοή της Παλαιάς Αθηναϊκής Σχολής και στις αρχές της Νέας Αθηναϊκής Σχολής. Ο Παλαμάς υποστήριξε πως στο πρόσωπό του αντικατοπτρίστηκε η μετάβαση της ελληνικής λογοτεχνίας από το γερμανικό νεοκλασικισμό στον ελληνικό πραγματισμό.