Ο Κωστής Παλαμάς (1859 - 1943) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός της λογοτεχνίας. Ηταν ένας από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους της Νέας Αθηναϊκής (ή Παλαμικής) σχολής. Σημαντικά γεγονότα στη ζωή του Κωστή Παλαμά μπορούν να θεωρηθούν, ο θάνατος του γιού του Άλκη το 1898, σε ηλικία τεσσάρων ετών που αποτέλεσε αφορμή για τη συγγραφή της ποιητικής σύνθεσης "Ο Τάφος". Σημαντικές ποιητικές του συλλογές ήταν: "Ίαμβοι και Ανάπαιστοι", "Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου" , "Η Φλογέρα του Βασιλιά". Το 1918 του απονεμήθηκε το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών, ενώ από το 1926 αποτέλεσε βασικό μέλος της Ακαδημίας των Αθηνών, της οποίας έγινε πρόεδρος το 1930. Πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου του 1943. Η κηδεία του έμεινε ιστορική, καθώς μπροστά στους Γερμανούς κατακτητές, χιλιάδες κόσμου τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία, στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών, ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο. Υποστήριζε την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας ως γλώσσας του λαού και συνεργαζόταν με το περιοδικό-όργανο του δημοτικισμού "Ο Νουμάς" από το πρώτο κιόλας τεύχος.Στη δημοτική είναι γραμμένα όλα του τα ποιήματα. Από το γραφείο του που εικονίζεται πέρασαν πολλές σημαντικές προσωπικότητες εκείνης της εποχής.