Ο Νικόλαος Φλογαΐτης υπήρξε δικαστικός, πολιτικός, λόγιος αλλά κυρίως ήρωας της Επανάστασης του 1821. Γεννήθηκε στην Οδησσό της Ρωσίας το 1799 όπου είχε καταφύγει ο Λευκαδίτης πατέρας του προκειμένου να γλυτώσει από τους διωγμούς. Η μητέρα του καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη. Αρχικά ασχολήθηκε με το επάγγελμα του πατέρα του, το εμπόριο, αλλά μόλις ξέσπασε η Επανάσταση μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και κατέβηκε στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 1821 υπό τις διαταγές του Δημήτριου Υψηλάντη. Διακρίθηκε στην πολιορκία της Τρίπολης και του Ακροκορίνθου. Στη διάρκεια της δεύτερης αυτής πολιορκίας δόθηκε όμηρος στους Αλβανούς της φρουράς που είχαν παραδοθεί με τον όρο να μεταφερθούν στην Τροιζήνα. Έμεινε όμηρος για δύο ημέρες και στη συνέχεια επέστρεψε στην Κόρινθο όπου διετέλεσε φρούραρχος μέχρι τη συνέλευση της Επιδαύρου. Στη Συνέλευση του ανατέθηκαν, εξαιτίας της μόρφωσής του, αστυνομικά καθήκοντα και παράλληλα καθήκοντα Ειρηνοδίκη, Πρωτοδίκη και Εφέτη. Τον Ιανουάριο του 1823 τοποθετήθηκε ως αρμοστής στο Ναύπλιο όπου αναγνωρίσθηκε για το έργο του τόσο το φιλανθρωπικό (περίθαλψη απόρων και εκπαίδευση ορφανών) όσο και το διοικητικό παίρνοντας τα κατάλληλα μέτρα όταν παρουσιάσθηκε στην πόλη επιδημία πανώλης. Το 1824 τιμήθηκε με το βαθμό του Ταγματάρχη και στα τέλη του ίδιου χρόνου προβιβάσθηκε στο βαθμό του Αντισυνταγματάρχη. Το 1826 συνέβαλε σημαντικά στο σχηματισμό του Επτανησιακού Σώματος το οποίο υπό τις διαταγές του Διονυσίου Ευμορφόπουλου έδωσε δείγματα πατριωτισμού και ανδρείας κατά την πολιορκία της Ακρόπολης. Επί Καποδίστρια, υπηρέτησε ως πρόεδρος των πρωτοδικών και Αρειοπαγίτης μέχρι το 1844. Έπειτα έγινε πρόεδρος των εφετών στο Ναύπλιο μέχρι το 1862. Ως δικαστής θεωρήθηκε δίκαιος και διακρίθηκε για την φιλοπατρία του. Έγραψε και μετέφρασε νομικά έργα, ιστορικά διηγήματα και το πρώτο βιβλίο εισαγωγής στην επιστήμη της ευρωπαϊκής μουσικής. Πέθανε στη Χαλκίδα το 1862.