Η προσωπικότητα και το έργο του Στρατή Δούκα μπορούν να γίνουν αντικείμενο μελέτης μέσα από μια διαθεματική σύνδεση της Ιστορίας με τη Λογοτεχνία, καθώς το έργο του «Η ιστορία ενός Αιχμαλώτου» (1929) μπορεί να μελετηθεί και να αναλυθεί σε συνδυασμό με τη διδασκαλία της ενότητας για τη μικρασιατική καταστροφή. Έργο φιλειρηνικό και βαθιά αντιπολεμικό, η Ιστορία ενός αιχμαλώτου αντιμετωπίζει —σχεδόν ταυτόχρονα με τηΖωή εν τάφω του Στρατή Μυριβήλη και Το νούμερο 31328 του Ηλία Βενέζη— τον πόλεμο όχι στην επική, ηρωική του διάσταση, αλλά ως βασικό υπεύθυνο της απώλειας χιλιάδων ατόμων και του εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Παράλληλα, αναδεικνύει κάτι βαθύτερο και πιο ουσιαστικό, την παγκόσμια συναδέλφωση, πρόθεση την οποία άλλωστε ο συγγραφέας δηλώνει στην προμετωπίδα: «Αφιερώνεται στα κοινά μαρτύρια των λαών».