Πρόκειται για μια φωτογραφία, στην οποία εμφανίζονται με στρατιωτική στολή, ο Δικτάτορας Παπαδόπουλος Γεώργιος στο κέντρο, με δύο από τα πρωτοπαλίκαρά του και συγκεκριμένα στα δεξιά του τον Στυλιανό Παττακό και αριστερά του τον Νικόλαο Μακαρέζο. Γεννήθηκε το 1919 στο Ελαιοχώρι Αχαΐας και πέθανε στην Αθήνα το 1999. Ήταν πτυχιούχος της Ανωτέρας Σχολής Πολέμου. Το φθινόπωρο του 1966, ο συνταγματάρχης, πλέον, Γεώργιος Παπαδόπουλος, επωφελείται από την πολιτική κρίση εξαιτίας της Αποστασίας και μετατίθεται στην Αθήνα μαζί με τον ομόβαθμό του Νικόλαο Μακαρέζο και τοποθετείται στη θέση κλειδί του διευθυντή του 3ου Επιτελικού Γραφείου του ΓΕΣ, έχοντας την ευθύνη των επιχειρήσεων. Φροντίζει να μεταθέσει στην Αθήνα φίλους και συνεργάτες του και να τους τοποθετήσει σε καίριες θέσεις, για να ετοιμάσουν όλοι μαζί το σκηνικό της 21ης Απριλίου 1967, δηλαδή το στρατιωτικό πραξικόπημα, με επικεφαλής δύο συνταγματάρχες (Παπαδόπουλος , Μακαρέζος) κι έναν ταξίαρχο (Παττακός), με το πρόσχημα του κομμουνιστικού κινδύνου. Το απόγευμα της ίδιας μέρας και όταν οι τελευταίοι ενδοιασμοί του βασιλιά Κωνσταντίνου έχουν ξεπεραστεί, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ορκίζεται Υπουργός Προεδρίας, με πρωθυπουργό τον φιλοβασιλικό δικαστικό Κωνσταντίνο Κόλλια. Ουσιαστικά, όμως, ο Παπαδόπουλος θα είναι ο ισχυρός ανήρ του καθεστώτος. Ακολούθησε η εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου 1973 και στη συνέχεια το Πραξικόπημα του Ταξιάρχου Δημήτρη Ιωαννίδη στις 25 Νοεμβρίου 1973, κατά το οποίο ο Παπαδόπουλος ετέθη σε κατ' οίκον περιορισμόν. Στις 23 Αυγούστου 1975 καταδικάστηκε σε θάνατο και στρατιωτική καθαίρεση για τα εγκλήματα της στάσεως και της εσχάτης προδοσίας. Η θανατική ποινή του, όπως και των άλλων καταδικασθέντων, μετατράπηκε αυθημερόν από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή σε ισόβια κάθειρξη την οποία εξέτισε στις φυλακές του Κορυδαλλού μέχρι τον θάνατό του, αν και θα μπορούσε να είχε αποφυλακιστεί, αν ζητούσε συγγνώμη για τις πράξεις του, όπως έκανε ο Νικόλαος Μακαρέζος, ή αν είχε επικαλεστεί λόγους υγείας, όπως έπραξε ο Στυλιανός Παττακός.