Πρόκειται για εικόνα του Άγγελου Σικελιανού (1884 – 1951), ο οποίος είναι ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές. Ο Σικελιανός γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Λευκάδα. Γράφηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας, χωρίς όμως να ολοκληρώσει ποτέ τις νομικές του σπουδές. Τα ενδιαφέροντά του ήταν καθαρά λογοτεχνικά και από νωρίς μελέτησε Όμηρο, Πίνδαρο, Ορφικούς και Πυθαγόρειους, λυρικούς ποιητές, προσωκρατικούς φιλοσόφους, Πλάτωνα, Αισχύλο αλλά και την Αγία Γραφή και ξένους λογοτέχνες. Το 1902, δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα στα λογοτεχνικά περιοδικά Διόνυσος και Παναθήναια. Σημαντικός σταθμός στη ζωή του ήταν η γνωριμία και αργότερα ο γάμος του με την Αμερικανίδα Εύα Πάλμερ, η οποία σπούδαζε στο Παρίσι ελληνική αρχαιολογία και χορογραφία. Το 1909 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή Αλαφροΐσκιωτος, η οποία προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση στους φιλολογικούς κύκλους και αναγνωρίστηκε ως έργο-σταθμός στην ιστορία των νεοελληνικών γραμμάτων. Στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, ο Σικελιανός συμμετείχε ως απλός στρατιώτης στο μέτωπο της Ηπείρου. Ακολούθησε μια περίοδος έντονης πνευματικής αναζήτησης, που καταλήγει στην έκδοση των τεσσάρων τόμων της ποιητικής συλλογής Πρόλογος στη Ζωή, Η Συνείδηση της Γης μου (1915), Η Συνείδηση της Φυλής μου (1915), Η Συνείδηση της Γυναίκας (1916) και Η Συνείδηση της Πίστης (1917). Ακολουθούν τα ποιήματα Το Πάσχα των Ελλήνων και Μήτηρ Θεού (1917-1920). Ο Σικελιανός συνέλαβε τη Δελφική ιδέα, με βασικά γνωσίσματα την αδελφοσύνη, την ευνομία, την ελευθερία, την ανθρωπιά, το κοσμοπολιτισμό και τη δημιουργία στους Δελφούς ενός παγκόσμιου πνευματικού πυρήνα, που θα μπορέσει να συνθέσει τις αντιθέσεις των λαών. Για το σκοπό αυτό, με τη συμπαράσταση και την οικονομική αρωγή της γυναίκας του, δίνει διαλέξεις και δημοσιεύει μελέτες και άρθρα και οργανώνει τις «Δελφικές Εορτές» στους Δελφούς. Για τις πρωτοβουλίες αυτές, το 1929, η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε αργυρό μετάλλιο. Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ο Σικελιανός συμμετείχε στην πνευματική αντίσταση του λαού, με κορυφαία εκδήλωση το ποίημα που εκφώνησε στην κηδεία του Παλαμά, στις 28 Φεβρουαρίου του 1943.