Στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας ο διδάσκων μπορεί να προβάλει την εικόνα κατά τη διάρκεια της ερμηνευτικής προσέγγισης κάποιου κειμένου που σχετίζεται με τη διαχρονικότητα και τη συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού, με τη σχέση φυσικού ελληνικού τοπίου και ελληνικού πολιτισμού κ.ά. Τέτοια κείμενα είναι λ.χ. πολλά ποιήματα του Ελύτη, του Ρίτσου, του Σεφέρη, με χαρακτηριστικό το "Επί ασπαλάθων" του τελευταίου, το οποίο ξεκινά: " Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού πάλι με την άνοιξη". Η συγκεκριμένη εικόνα αποτελεί κατάλληλη αφόρμηση για το συγκεκριμένο ποίημα. Σε κάθε περίπτωση, με αφορμή την εικόνα ο διδάσκων μπορεί να αναφερθεί σε τρεις χρονικές περιόδους και στα αντίστοιχα θέματα, που "συνυπάρχουν" στην εικόνα:στο μύθο του Θησέα με την αυτοκτονία του Αιγέα στο Σούνιο, στο ρόλο του ακρωτηρίου κατά την κλασική εποχή (στρατηγικός και θρησκευτικός, με την ανέγερση του ναού του Ποσειδώνα το 444-440 π.Χ.), καθώς και στην εποχή σχεδίασης της γκραβούρας, αυτής του νεοσύστατου νεοελληνικού κράτους. Έτσι, οι μαθητές μπορούν να αποκτήσουν μια πολύ καλή εικόνα της αδιάκοπης πορείας του ελληνικού πολιτισμού στον τόπο αυτό από την αρχαιότητα ως σήμερα.