Πρόκειται για αναπαραγωγή έργου τέχνης που απεικονίζει τον μεγάλο Έλληνα ηθοποιό Αιμίλιο Βεάκη. O Βεάκης γεννήθηκε το 1884 στον Πειραιά. Παρά τη θέληση των συγγενών του φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Βασιλικού Θεάτρου και στη συνέχεια στη Σχολή Καλών Τεχνών (ζωγραφική). Το 1901 εμφανίστηκε πρώτη φορά σε θεατρική παράσταση με τον θίασο της Ευαγγελίας Νίκα. Περιόδευσε σε διάφορα μέρη ως το 1912 που έκανε τη στρατιωτική του θητεία. Από το 1914 ως το 1919 συνεργάστηκε με διάφορους θιάσους όπως των Κοτοπούλη, Κυβέλης, την "Εταιρεία Ελληνικού Θεάτρου" κ.ά Με τη συμμετοχή του στην ιστορική παράσταση "Οιδίπους Τύραννος" σε σκηνοθεσία του Φώτου Πολίτη, καθιερώθηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους τραγωδούς της εποχής του. Το 1931 συγκρότησε θίασο με την Κατίνα Παξινού και τον Αλέξη Μινωτή και ανέβασαν έργα, όπως «Ο Πατέρας» του Στρίντμπεργκ, «Πόθοι κάτω από τις λεύκες» του Ο’ Νηλ κ.ά. Συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο σε έργα διεθνούς ρεπερτορίου. Το 1942 αποχώρησε και συνεργάστηκε εκ νέου με ιδιωτικούς θιάσους. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση (ΕΑΜ) ενώ με την απελευθέρωση υπέστη διώξεις για την πολιτική του τοποθέτηση. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος των «Ενωμένων Καλλιτεχνών» και συμμετείχε στις παραστάσεις «Ιούλιος Καίσαρας» του Σαίξπηρ, «Αδελφοί Καραμαζόφ» του Ντοστογιέφσκι, «Θεοδώρα» του Δημήτρη Φωτιάδη και «Εχθροί» του Γκόρκι. Αποχώρησε από την ενεργό δράση το 1947 με μια μικρή σύνταξη αλλά το 1949 επανήλθε στο θεατρικό σανίδι, ενισχύοντας με την παρουσία του τον νεανικό θίασο «Ρεαλιστικό Θέατρο». Έπαιξε στα έργα «Χρυσάφι» του Ο' Νηλ, «Σχολείο συζύγων» του Μολιέρου και «Το νυφιάτικο τραγούδι» του πρωτοεμφανιζόμενου Νότη Περγιάλη. Το 1951 επανήλθε στο Εθνικό Θέατρο, όπου έπαιξε στη «Δάφνη Λωρεόλα» με την Κυβέλη και στους «Τρεις Κόσμους» του Διονυσίου Ρώμα. Στον κινηματογράφο συμμετείχε σε λίγες ταινίες όπως "Αστέρω","Η φωνή της καρδιάς" κ.ά. Θεωρείται από τους ομότεχνούς του αλλά και από τους κριτικούς θεάτρου ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ηθοποιούς όλων των εποχών. Η ερμηνεία του υπήρξε υποδειγματική σε τραγικούς και κωμικούς ρόλους ενώ έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για όλους τους νεώτερούς του ηθοποιούς. Απεβίωσε το 1951. Μετά το θάνατό του έλαβε κάποιες τιμές αναγνώρισης του έργου και της προσφοράς του. Το σύγχρονο θερινό θέατρο στη Καστέλα, στον Πειραιά, μετονομάσθηκε το 1976 σε "Βεάκειο". Επίσης προτομή του Αιμίλιου Βεάκη ανεγέρθηκε στη δεξιά πλευρά της πρόσοψης του Δημοτικού Θεάτρου του Πειραιά ενώ το θεατρικό μουσείο απονέμει σε άνδρες ηθοποιούς από το 1994 και ανά διετία το Έπαθλο «Αιμίλιος Βεάκης» για την ερμηνεία α΄ ανδρικού ρόλου καθώς και το τιμητικό Έπαθλο Βεάκη για τη συνολική προσφορά τους στο θέατρο.