Οπτικοακουστικός εγγραμματισμός και γλώσσα Ο οπτικοακουστικός γραμματισμός ορίζεται ως η ικανότητα, όχι μόνο κατανάλωσης (χρήσης) και κριτικής αποτίμησης (Kress & Van Leeuwen, 2001) αλλά δημιουργίας οπτικών εννοιών και παραγωγής οπτικών μηνυμάτων. Ο παραπάνω ορισμός αναδιπλώνεται σε τρία επίπεδα, τα οποία συνέστησαν και τους βασικούς εκπαιδευτικούς άξονες: το παιδίθεατής(καταναλωτής), το παιδίκριτικόςκαι το παιδίπαραγωγόςεικόνων. Με τον όρο εγγραμματισμό δεν εννοούμε μόνο την ικανότητα του παιδιού να διαβάζει και να κατανοεί ένα γραπτό κείμενο αλλά και την ικανότητα να κατανοεί να ερμηνεύει και να αντιμετωπίζει κριτικά τους διαφορετικούς τύπους του λόγου. Να είναι δηλαδή σε θέση να παράγει μία ποικιλία κειμένων γραπτού και προφορικού λόγου (Χατζησαββίδης, 2002). Η διδασκαλία της γλώσσας δεν είναι διδασκαλία ενός μεμονωμένου μαθήματος στο αναλυτικό πρόγραμμα, αλλά διαχέεται και διαποτίζει όλα τα άλλα αντικείμενα μάθησης λόγω της άμεσης σχέσης της με τη σκέψη του ανθρώπου, χρειάζεται μια ριζική αναθεώρηση του τρόπου διδασκαλίας της γλώσσας και στις δύο βαθμίδες της Εκπαίδευσης (Μπαμπινιώτης, 2009) με τον εμπλουτισμό της με τα μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Νέες παιδαγωγικές θεωρίες αναφέρονται στη χρήση των μέσων αυτών για εκπαιδευτικούς σκοπούς και στη σημαντική συμβολή τους στην ενεργή εμπλοκή των μαθητών σε δημιουργικές διαδικασίες. Ο συνδυασμός της αφήγησης και της εικόνας στην προσχολική αγωγή είναι ο κυρίαρχος τρόπος μάθησης και διδασκαλίας αλλά και ο τρόπος σύνδεσης με όλα τα άλλα γνωστικά πεδία, όπως η γλώσσα. Η δημιουργικότητα ως κίνητρο μάθησης στον οπτικοακουστική εκπαίδευση Η δημιουργικότητα στα μέσα χρειάζεται να συνδεθεί με σαφείς εκπαιδευτικούς στόχους για να μη χαθεί στο θολό τοπίο είτε της έκφρασης συναισθημάτων είτε της έμφασης στο πηγαίο ταλέντο. (Buckingham,D.2003). Παρατηρείται σε προγράμματα οπτικοακουστικής εκπαίδευσης ότι υπογραμμίζεται η έννοια της δημιουργίας έργων(OFCOM,2006), αλλά όχι η δημιουργικότητα (Burn,A., ...