Πρόκειται για την ερειπωμένη Ελλάδα από τις ολέθριες συνέπειες του πολέμου και μαυροφορεμένες γυναίκες δίπλα σε ερείπια,την περίοδο 1945-1947 ,όπως αποτυπώνεται στο φακό της Βούλας Παπαϊωάννου(1898-1990). Είναι η μοναδική φωτογράφος που με τον φακό της αποτύπωσε κορυφαίες στιγμές της Νεοελληνικής Ιστορίας, και η μοναδική γυναίκα που με τη φωτογραφική της μηχανή έγινε μάρτυρας της πείνας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης που μάστισε τη χώρα μας στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Το πλούσιο φωτογραφικό της υλικό –12.500 αρνητικά– καλύπτει μια μακρά περίοδο του νεοελληνικού βίου, από το 1940 έως το 1960, και αποκαλύπτει με τρόπο μοναδικό τη σκληρή καθημερινότητα της ζωής στη χώρα μας αυτές τις δεκαετίες, ενώ καταγράφει, με σεμνότητα και ειλικρίνεια, πρόσωπα και πράγματα μιας Ελλάδας βασανισμένης και στερημένης.