Ο ναός της Αθηνάς Νίκης βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά του Ιερού Βράχου, στη θέση όπου στα μυκηναϊκά χρόνια υπήρχε ο πύργος του τείχους, που προστάτευε την είσοδο στην ακρόπολη. Ο κλασικός ναός κτίστηκε μεταξύ των ετών 426-421 π.Χ. σε σχέδια του αρχιτέκτονα Καλλικράτη και αποτελεί το διάδοχο πρωιμότερων ναών, επίσης αφιερωμένων στην Αθηνά Νίκη. Ο πρώτος χρονολογείται στα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ., ήταν ξύλινος και καταστράφηκε από τους Πέρσες το 480 π.Χ. Ο περιηγητής Παυσανίας αναφέρει το ναό ως ναό της Απτέρου Νίκης, και παραθέτει την παράδοση σύμφωνα με την οποία η θεά απεικονιζόταν στο λατρευτικό της άγαλμα χωρίς φτερά για να μένει πάντα στην Αθήνα. Εκτός από τη λατρεία της Αθηνάς, στο χώρο υπήρχαν και άλλες παλαιότερες λατρείες. Ο ναός διατηρήθηκε για πολλούς αιώνες και τον 5ο αιώνα μ.Χ. μετατράπηκε σε εκκλησία. Την εποχή της Τουρκοκρατίας το εσωτερικό του χρησιμοποιήθηκε ως πυριτιδαποθήκη, αλλά το 1686 μ.Χ., οι Τούρκοι, για να αντιμετωπίσουν τους Βενετούς του Mοροζίνι, τον κατεδάφισαν προκειμένου να χρησιμοποιήσουν το δομικό του υλικό. Η πρώτη αναστήλωση του ναού διενεργήθηκε μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, το 1835, ενώ νέες αναστηλωτικές εργασίες πραγματοποιήθηκαν πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το διάστημα 1935-1940. Ο ναός είναι ιωνικού ρυθμού, αμφιπρόστυλος, έχει δηλαδή μια σειρά από κίονες εμπρός από τις στενές όψεις του. Κάθε σειρά αποτελείται από τέσσερις (4) μονολιθικούς κίονες, οι οποίοι έχουν ύψος 4,066μ. Η κρηπίδα έχει διαστάσεις 8,26 Χ 5,64 Το επιστύλιο που ακολουθεί έχει τριπλή οριζόντια διαίρεση, κάτι που συνηθίζεται στον ιωνικό ρυθμό. Η ζωφόρος, έργο του Αγοράκριτου είχε τις εξής ανάγλυφες παραστάσεις: Η ανατολική παριστάνει συνέλευση θεών γύρω από τον ένθρονο Δία (ίσως ψυχοστασία, ζύγισμα δηλαδή της τύχης δύο ηρώων του Τρωικού πολέμου, του Αχιλλέα και του Μέμνωνος). Η νότια μάχες Ελλήνων με Πέρσες ιππείς. Η δυτική και η βόρεια μάχες Ελλήνων οπλιτών με άλλους οπλίτες. Το ανατολικό αέτωμα παρίστανε Γιγαντομαχία, ενώ το δυτικό Αμαζονομαχία. Μεγάλο μέρος των γλυπτών της ζωφόρου εκτίθενται στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης εκτός από εκείνα που άρπαξε ο Έλγιν και στεγάζονται στο Βρετανικό Μουσείο.