Ο Πέτρος Μωραΐτης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες πρωτοπόρους φωτογράφους που ξεκίνησε να φωτογραφίζει το 1859 ελληνικά θέματα, αποτυπώνοντας στην ουσία την αλλαγή της ελληνικής φυσιογνωμίας καθώς η χώρα τότε μετέβαινε από την τουρκική κυριαρχία στην ευρωπαϊκή αντίληψη. Εργάστηκε πάνω από τριάντα χρόνια και φωτογράφισε συστηματικά τις πόλεις και τους ανθρώπους τους. Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται σε ένα φωτογραφικό λεύκωμα μια ολοκληρωμένη οπτική παρουσίαση της Ελλάδας εκείνης της περιόδου. Αγωνιστές της επανάστασης, βασιλείς, αστοί, ληστές, πολιτικοί, καλλιτέχνες αλλά και ανώνυμοι παρευλαύνουν από τον φακό της μηχανής του. Επώνυμες κυρίες της καλής κοινωνίας βρίσκονται δίπλα σε σοβαροφανείς κυρίους σε περίτεχνα ντεκόρ ή μεταμφιέζονται με εξεζητημένες στολές για τις αποκριάτικες εκδηλώσεις της εποχής. Ο Πέτρος Μωραΐτης φωτογραφίζει τοπία και αρχαιότητες, δρόμους της Αθήνας του 1860-70 που σήμερα είναι αγνώριστοι και ιδιαίτερα την περιοχή γύρω από την Ακρόπολη, που του προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Άλλη ενότητα αποτελούν οι εικόνες από διάφορα γεγονότα, όπως η ανέγερση της Ακαδημίας Αθηνών και η ανακομιδή της σωρού του Εθνομάρτυρα Γρηγορίου του Β΄ στην Αθήνα.

Το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού είναι αρχαίο ωδείο της ρωμαϊκής περιόδου, που βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλαγιά της Ακρόπολης των Αθηνών. Χτίστηκε με ταχύτατο ρυθμό με δαπάνες του Ηρώδη του Αττικού κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ., προς τιμήν της συζύγου του Ασπασίας Αννίας Ρηγίλλης, η οποία πέθανε το 160 μ.Χ. Ο προορισμός του οικοδομήματος ήταν κατά κύριο λόγο οι μουσικές εκδηλώσεις και για τον λόγο αυτό ονομάστηκε Ωδείο. Η ανάγκη της ανέγερσής του προέκυψε μετά την κατάρρευση του Ωδείου που είχε κτιστεί στο κέντρο της αρχαίας αγοράς της Αθήνας από τον στρατηγό του Αυγούστου, τον Αγρίππα, περί το 15 π.Χ., και εκείνο σε αντικατάσταση του ακόμα παλαιότερου Ωδείου του Περικλή, που είχε πυρπολήσει ο Σύλλας το 85 π.Χ.. Οι επιχώσεις που επήλθαν στους επόμενους αιώνες σχεδόν το εξαφάνισαν, με μόνο ορατό σημείο τον ψηλό τοίχο της σκηνής, με την όλη κατασκευή να μοιάζει περισσότερο με γέφυρα. Η πρώτη δοκιμαστική ανασκαφή έγινε το 1848 παρουσία του Βασιλέα Όθωνα από τους Κ. Πιττάκη και Α. Ραγκαβή. Η δε εκκένωση του Ωδείου από τις επιχώσεις που είχαν συσσωρευτεί στα ερείπια της στέγης και έφθαναν τα 15 μ. ύψος, ξεκίνησαν από τον Πιττάκη το 1857. Τελικά η σοβαρή αναστήλωση άρχισε τμηματικά μετά τον Β΄ Π.Π. στη δεκαετία του 1950 επί Βασιλέως Παύλου με σχέδια της Διεύθυνσης του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, που κατά κύριο μέρος είχε συντάξει ο καθηγητής και ακαδημαϊκός Αναστάσιος Ορλάνδος αμέσως μετά την αποχώρησή του από την υπηρεσία, με βοηθό του τον τότε επιθεωρητή αναστηλώσεων Ευστάθιο Στίκκα. Με τη σταδιακή και τμηματική αναστήλωση κατέστη δυνατόν να αποκαλυφθεί όλο το αρχαίο αυτό οικοδόμημα και να βρει τον άλλοτε προορισμό του. Οι θέσεις των θεατών επενδύθηκαν με πεντελικό μάρμαρο και η ορχήστρα με πλάκες από μάρμαρο Υμηττού. Από τα τέλη της ίδιας δεκαετίας το Ωδείο χρησιμοποιείται, κυρίως κατά τους θερινούς μήνες, για πολιτιστικές εκδηλώσεις και από τότε πλειάδα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών έχει εμφανιστεί στον χώρο αυτό.