Το κείμενο είναι ηθογραφικό διήγημα του Μιχαήλ Γ. Πετρίδη (1886-1973), λογοτέχνη και εκπαιδευτικού. Φοίτησε στη Φιλολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη διάρκεια των σπουδών του τύπωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή (1910), ενώ δύο χρόνια αργότερα μετέβη στο Καστελόριζο, τόπο καταγωγής του, όπου πήρε μέρος στην επανάσταση του 1912. Στη διάρκεια της προσωρινής γαλλικής κατοχής και στη μεταβίβαση του νησιού στους Ιταλούς αντέδρασε ενεργά, γι’ αυτό απολύθηκε από τη θέση του διευθυντή της Σαντραπείας σχολής. 
Η ποίησή του διακρίνεται για τον έντονο νησιωτικό χαρακτήρα της και την προσήλωσή του στις παραδόσεις. Το διήγημα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Νουμάς" και αντλείται από την ψηφιακή συλλογή "Κοσμόπολις" της Βιβλιοθήκης και Κέντρου Πληροφόρησης του Πανεπιστημίου Πατρών. Ο συγγραφέας ως ομοδιηγητικός αφηγητής αφηγείται τον έρωτά του για την Ελένη, που γεννήθηκε και κατέληξε άδοξα σε ένα ερημικό εκκλησάκι.