Τι δυστυχία που υπάρχει στον κόσμο! Να μια φράση συμπάθειας. Μια φράση παρήγορη. Συχνά στο στόμα των ανθρώπων, σχεδόν πάντα αμφίσημη: από τη μια δηλώνει τη συμπαράστασή μας για τα βάσανα των άλλων, από την άλλη την ανακούφισή μας που αποφύγαμε κάτι τόσο άσχημο. Η ιστορία που διηγείται στην εφημερίδα «ο Νουμάς» ο Σπύρος Μούλιος, δικαιώνει τον αυτο-χαρακτηρισμό της εφημερίδας ως πολιτικής και (κυρίως) κοινωνικής (Ο Νουμάς, τόμ. 17, No 692, 1920, σελ. 27-28). Παρά το γεγονός ότι ο γράφων απαλείφει στοιχεία που θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν στον εντοπισμό συγκεκριμένων καταστάσεων και συνθηκών και πολύ περισσότερο ανθρώπων (η συχνή χρήση των αποσιωπητικών βοηθάει σε αυτό, επιτρέποντας στη φαντασία μας να συμπληρώνει τα κενά), στο τέλος του άρθρου δεν έχει καμιά σημασία ούτε ποιος είναι ούτε τι απέγινε ο φουκαράς στον οποίο συμβαίνουν οι δυστυχίες. Είναι ο κλασικός, διαχρονικός φουκαράς που όντας φιλότιμος, έντιμος, υπεύθυνος για όσους αγαπά και νοιάζεται και δοτικός, υποπίπτει στα γρανάζια των «τύπων» τους οποίους έχει αψηφήσει και τελικά παρανομεί. Ενδιαφέρον στην όλη ιστορία έχει η στάση του «αντιπροσώπου της Δικαιοσύνης» (προφανώς κάποιος βαθμοφόρος ή στρατοδίκης). Είναι αυτός που πρόφερε την φράση: Τι δυστυχία που υπάρχει στον κόσμο!