Ο Νικηφόρος Βρεττάκος (1912 – 1991) ήταν ποιητής, πεζογράφος και δοκιμιογράφος και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές. Προτάθηκε τέσσερις φορές για Βραβείο Νόμπελ, ενώ έχει τιμηθεί με πολλά άλλα βραβεία. Το έργο του χαρακτηρίζεται από έντονο λυρισμό και μπορεί να χωριστεί σε τέσσερις περιόδους, που χαρακτηρίζονται διαδοχικά: από την πεσσιμιστική διάθεση του νεοελληνικού συμβολισμού (1929-38), από αγωνιστικότητα και αισιοδοξία (1939-50), από την ενασχόληση με πρωταρχικές έννοιες όπως η αγάπη, η φύση, το φως και η αγνότητα (1961-74) και στην τελευταία φάση από μια επιστροφή στην αισιοδοξία, την εγρήγορση και την επανάσταση (1975-90). Έχοντας ζήσει έντονα όλα τα πολιτικά και πολεμικά γεγονότα που σημάδεψαν την πρόσφατη ιστορία της χώρας (πήρε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και την αντίσταση, αυτοεξορίστηκε στη διάρκεια της χούντας κλπ) ο Ν.Βρεττάκος καταγράφει άμεσα ή έμμεσα στο έργο του το κλίμα της κάθε περιόδου μέσα από μια ιδιαίτερα προσωπική, λυρική και συναισθηματική ματιά. Τα έντονα ιστορικοκοινωνικά γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, της Αντίστασης και του Εμφυλίου, σε συνδυασμό με προσωπικές δυσκολίες στη ζωή του, τον σημάδεψαν και έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη γραφή του. Παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις στο έργο του, βασικό στοιχείο για τον ποιητή παραμένει πάντα η αγάπη και η δύναμη της.