Τα δύο αυτά ποιητικά κείμενα μπορούν να αξιοποιηθούν στο μάθημα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, στη διδασκαλία του γλωσσικού ζητήματος και των κινημάτων του Δημοτικισμού και της Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης. Τα ποιήματα αυτά ανήκουν σε δύο φιλολόγους ποιητές που με τη ζωή και το έργο τους πολέμησαν για την επικράτηση της δημοτικής στη λογοτεχνία και την εκπαίδευση. Παρά το γεγονός ότι η χρήση της δημοτικής είναι σήμερα δεδομένη για τους μαθητές, για πολλά χρόνια μέχρι και τη δεκαετία του 1950 θεωρούνταν από πολλούς κατώτερη της καθαρεύουσας, «χυδαία» και γλώσσα των απαίδευτων ανθρώπων με αποτέλεσμα να αμφισβητείται η χρήση της στο δημόσιο λόγο και την εκπαίδευση. Έτσι με αφορμή τα κείμενα αυτά αλλά και τα σχετικά σχόλια του Γ. Ψυχάρη για την αξία της ομιλουμένης και ζωντανής γλώσσας, που ακολουθούν των ποιημάτων, οι μαθητές μπορούν να κατανοήσουν τις προσπάθειες των τότε φιλολόγων- λογοτεχνών για την επικράτηση της δημοτικής και να συζητήσουν για το κλίμα της εποχής, τον διχασμό ανάμεσα σε «μαλλιαρούς» και υπερασπιστές της καθαρεύουσας, τον Εκπαιδευτικό Όμιλο (1910) αλλά και τις δυσκολίες της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του 1917. Μέσα από τα κείμενα και τη συζήτηση καλό είναι να αναδειχθεί ο ρόλος του Νουμά, του Παλαμά, της Αθηναϊκής Σχολής και της Γενιάς του 1920 αλλά φυσικά και του Γ. Ψυχάρη.