Με τον όρο γλωσσικό ζήτημα εννοείται ο γλωσσικός διχασμός, σε γραπτό λόγο και καθομιλούμενη γλώσσα, ο οποίος ως αποτέλεσμα της διασποράς των δυτικών ιδεολογιών στην ελληνική κοινωνία, την ταλαιπώρησε επί σειρά ετών. Οι αγώνες που θα δοθούν για την επικράτηση της μιας ή της άλλης μορφής γλώσσας είναι πολλοί και συνδέονται με πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα του ελληνισμού. Στο χώρο της λογοτεχνίας, πάντως, η δημοσίευση το 1888 του έργου του Γ. Ψυχάρη «Το ταξίδι μου» δίνει ώθηση στη χρήση της δημοτικής μεταγενέστερα. Οι στήλες του περιοδικού «Νουμά» προσελκύουν το ζωηρό ενδιαφέρον των δημοτικιστών και προκαλούν μια σημαντική συζήτηση που κρατάει ως το 1909. Σημαντικές προσωπικότητες όπως ο Α. Δελμούζος, ο Μ. Τσιριμώκος, ο Κ. Χατζόπουλος, ο Ίων Δραγούμης, ο Γ. Σκληρός, ο Π. Βλαστός, ο Ν. Γιαννιός, ο Φώτος Πολίτης κ.ά. εκθέτουν τις απόψεις τους γύρω από τη θεματική, τη μεθοδολογία, αντιγνωμούν και συχνά συγκρούονται σε τόνο πολεμικό. Μέσα απ' αυτή την αντιπαράθεση ιδεών αναδύεται ένας έντονος πολιτικός προβληματισμός, που για κύριους άξονες έχει απ' τη μια μεριά τη σύνδεση του γλωσσικού ζητήματος με τις κοινωνικοπολιτικές διαδικασίες κι απ' την άλλη το ρόλο του δημοτικιστικού κινήματος στους κοινωνικούς ή τους εθνικούς αγώνες. Το Γλωσσικό Ζήτημα έλαβε τέλος τη δεκαετία του '70, μετά από σχεδόν ενάμιση αιώνα διαμάχης. Το 1974 η κυβέρνηση Καραμανλή παρέλειψε τη γλωσσική διάταξη στο Σύνταγμα της μεταπολίτευσης. Το 1976 ο υπουργός Παιδείας Ράλλης εισηγείται - και η κυβέρνηση Καραμανλή αποφασίζει το 1977 - τη χρήση της δημοτικής σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, σε όλες τις λειτουργίες και τα έγγραφα του κράτους. Το γλωσσικό ζήτημα λύνεται τυπικά με την καθιέρωση της δημοτικής στην εκπαίδευση και στη διοίκηση και παύει πλέον να υπάρχει το φαινόμενο της διγλωσσίας που διήρκεσε 20 περίπου αιώνες και ταλαιπώρησε την ελληνική παιδεία και κοινωνία για 143 χρόνια.