Πρόκειται για σκίτσο του λογοτέχνη Θράσου Καστανάκη. Ο Καστανάκης γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη το 1901. Εφοίτησε στην Ελληνογαλλική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και από την παιδική του ηλικία έδειξε μιαν ιδιαίτερη αγάπη προς τη Γαλλική λογοτεχνία. Το 1919 μετέβη στο Παρίσι όπου συνέχισε τις σπουδές του στη Σορβόννη και στην περίφημη " Σχολή Ζωντανών Ανατολικών Γλωσσών". Το 1921 έλαβε θέση επιμελητή στο τμήμα Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας. Το 1940 επέστρεψε στην Αθήνα όπου και πέρασε όλη την περίοδο της Κατοχής. Μετά την απελευθέρωση επέστρεψε στο Παρίσι όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Θράσος Καστανάκης ήταν αριστερών πολιτικών φρονημάτων και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου στην Ελλάδα, ανέπτυξε στο Παρίσι δράση υπέρ της Αριστεράς συστήνοντας την Δημοκρατική Ένωση Ελλήνων της Γαλλίας. Σκοπός του ήταν να καταγγείλει τις εκτεταμένες διώξεις που υφίσταντο οι κομμουνιστές στην Ελλάδα. Απεβίωσε στο Παρίσι το 1967. Ο Θράσος Καστανάκης εμφανίστηκε στα γράμματα το 1921 με την ποιητική συλλογή "Οι ερημιές του Ηλιόχαρου" που εκδόθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1924 βραβεύτηκε σε διαγωνισμό μυθιστορήματος για το έργο του "Πρίγκηπες". Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής του αφορά πεζογραφία και συνίσταται κυρίως σε δεκαπέντε μυθιστορήματα και ογδόντα έξι διηγήματα μεγάλο μέρος των οποίων μένει ανέκδοτο. Στο ελληνικό κοινό έγινε γνωστός από την τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματός του "Χατζημανουήλ" (1984). Ο Καστανάκης, με βάση το έργο του, συγκαταλέγεται στους εκπροσώπους της λεγόμενης "γενιάς του '30". Ιδιαίτερα το βραβευμένο μυθιστόρημα του " Πρίγκηπες" συγκαταλέγεται στα πρώτα έργα αυτής της λογοτεχνικής ομάδας. Στο έργο (όπως και στων υπολοίπων εκπροσώπων της γενιάς του '30) έχει ιδιαίτερη θέση ο ελληνισμός και η ελληνικότητα, όχι τόσο ως φυσικός χώρος (μετά και την διάψευση της "Μεγάλης Ιδέας") αλλά ως ιδεολογία.Ως νοσταλγία φυσικού χώρου, μια και ήταν λογοτέχνης της διασποράς, περισσότερο εμφανίζεται η γενέτειρά του. Στο έργο του υπάρχουν επιρροές από την ευρωπαϊκή παιδεία αλλά και από τη ιδεολογική-πολιτική του τοποθέτηση στο χώρο της Αριστεράς. Το ύφος του παραπέμπει στη ρεαλιστική ψυχογραφία, στον μεσοπολεμικό μοντερνισμό και στη χρήση του εσωτερικού μονολόγου. Μπορεί να χαρακτηριστεί ως "αστικό μυθιστόρημα" με κύριο αντικείμενο την μελέτη της αστικής ζωής και των αντιπαραθέσεων μεταξύ αστικής και λαϊκής τάξης.