Η λειτουργία του ατμοκίνητου ελαιοτριβείου (από το 1879 στη Λέσβο) άρχιζε από το λέβητα, το «καζάνι» που δούλευε με πυρήνα. Παράγονταν ατμός, που κινούσε την ατμομηχανή. Κατά τις έξι η ώρα την αυγή, μαζεύονταν και οι υπόλοιποι εργάτες της μηχανής για ν’ αρχίσει η δουλειά της ημέρας. Αυτοί κουβαλούσαν τα τσουβάλια με τις ελιές και τις έριχναν στον ελαιόμυλο, στις «πέτρες». Μπροστά από τις πέτρες ήταν η «χαμουριέρα», μεταλλική δεξαμενή όπου μαζεύονταν το χαμούρι. Από εκεί το μετέφερνε ο βοηθός του μάστορα στον πάγκο της πρέσας και το έριχνε σε μεγάλα τετράγωνα ελαιόπανα, τρίχινα και αργότερα από φυτικές ίνες, τα «τσουπιά». Αφού τα γέμιζαν με χαμούρι, τα δίπλωναν σε σχήμα φακέλου και τα στοίβαζαν πάνω στο «μπασκί». Αυτό λειτουργούσε με υδραυλική πίεση, χάρη στην αντλία, την «τρούμπα». Εδώ άρχιζε το στάμα: ο μάστορας συμπίεζε στο «μπασκί» τα «τσουπιά» με τον πολτό τρεις φορές, την πρώτη χωρίς νερό και τη δεύτερη και τρίτη χύνοντας ίσαμε 2-3 μαστραπάδες καυτό νερό σε κάθε «τσουπί». Το υγρό που έβγαινε ήταν λάδι ανακατεμένο με νερό και έτρεχε σε στέρνα μπροστά στην πρέσα, το «πολήμι». Μετά από κάμποση ώρα το λάδι είχε ανέβει στην επιφάνεια του «πολημιού», κι από κάτω είχε μείνει νερό με μικρή ποσότητα λαδιού, τη λεγόμενη «αμούρη».