Παράλληλα η περίπτωση του Μαρίνου Αντύπα φωτίζει τις συνθήκες εξέλιξης του αγροτικού κινήματος στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Μια έρευνα που θα εκπονηθεί από μέρους των μαθητών/τριών μπορεί να αποκαλύψει την εικόνα της Ελλάδας στο χώρο και χρόνο που εκείνος έδρασε. Μιας χώρας φτωχής, της οποίας η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού -κατά το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειάς της- είχε ως βασική ασχολία την αγροτική εκμετάλλευση ενός μικρού αγροτικού κλήρου. Η ενσωμάτωση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα (1881) αποκάλυψε μια διαφορετική δισεπίλυτη κατάσταση, αφού σε αυτή την περιοχή η υπόσχεση της απαλλοτρίωσης των τουρκικών τσιφλικιών και της δίκαιης διανομής τους δεν διευθετήθηκε με το ξέσπασμα της Επανάστασης. Τα μεγάλα κτήματα (τσιφλίκια) που ανήκαν αρχικά σε Τούρκους γαιοκτήμονες και καλλιεργούνταν στη συνέχεια από κολίγους (έλληνες ακτήμονες αγρότες) δεν αποδόθηκαν σε αυτούς αλλά βρέθηκαν στα χέρια Ελλήνων κεφαλαιούχων, οι οποίοι απειλούσαν να τους διώξουν από τη γη τους χωρίς να έχουν κανένα ιδιοκτησιακό δικαίωμα. Η δολοφονία του Αντύπα υπήρξε καταλυτικό γεγονός στον αγώνα των κολίγων, που έφτασε σε ένοπλη σύγκρουση στα 1910 με βασική διεκδίκηση τη διανομή των τσιφλικιών της περιοχής.