Ο Κωνσταντίνος Δημαράς (1904-1992), ήταν Έλληνας φιλόλογος, κριτικός και ιστορικός της νεοελληνικής λογοτεχνίας.Ο Κωνσταντίνος Δημαράς υπήρξε μελετητής του νεοελληνικού διαφωτισμού.Το 1935 δημοσιεύει στο περιοδικό Νέα Γράμματα, το δοκίμιο του “Επτά κεφάλαια για την ποίηση”, που θεωρήθηκε ως ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της λογοτεχνικής θεωρίας στην Ελλάδα. Η ενασχόληση του με την ποίηση εκφράστηκε και με εργασίες πάνω στην ποίηση του Παλαμά, του Κάλβου, του Καβάφη και του Σεφέρη. Το 1951 συμμετείχε στο σχεδιασμό στη σύσταση και στη μετέπειτα πορεία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών.Το 1959 συμμετείχε στην οργάνωση του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών ως Διευθύνων Σύμβουλος. Ένα απ' τα πιο σημαντικά έργα του αποτελεί “Η Ιστορία της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας”. Το 1982 κυκλοφόρησε το έργο του με τίτλο “Ελληνικός Ρωμαντισμός”, ο οποίος και αναδεικνύει τον Δημαρά ως σημαντικό εκπροσώπο της ελληνικής ιστοριογραφίας. Το 1986 κυκλοφόρησε επίσης η σημαντική μελέτη του για τον ιστορικό Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο που αφορά τη ζωή και το έργο του. Από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών και από το Εθνικό ϊδρυμα Ερευνών απομακρύνθηκε από τη χούντα το 1970.Στη συνέχεια αποδέχθηκε πρόσκληση του Πανεπιστημίου Σορβόννης και ανέλαβε την έδρα της Νέας Ελληνικής Λογοτεχνίας και συγχρόνως τη διεύθυνση του Νεοελληνικού Ινστιτούτου της Σορβόννης. Τις θέσεις αυτές διατήρησε έως το 1978, οπότε και αποσύρθηκε από την ενεργό υπηρεσία. Πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 1992, στο Παρίσι, σε ηλικία 88 ετών.