Ανάγλυφο της κεφαλής του Ασκληπιού που θεωρείται από τους ντόπιους ως το κεφάλι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και βρίσκεται στα τείχη της Πούλα (Η Πούλα στην Κροατία είναι η μεγαλύτερη πόλη της Ίστρια, και βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της χερσονήσου, με πληθυσμό 62.080 κατοίκων. Είναι μια παραλιακή πόλη, χτισμένη στις ακτές ενός κόλπου, προστατευμένου από την ανοικτή θάλασσα και έχει σημαντικό λιμάνι. Φημίζεται για το ήπιο κλίμα, τη θάλασσα και τη φύση. Η πόλη έχει παράδοση στην οινοποιία, αλιεία και στον τουρισμό, ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Η Πούλα είναι διοικητικό κέντρο της Ίστρια από τη ρωμαϊκή εποχή. Η πόλη φημίζεται για τα ρωμαϊκά της μνημεία, από τα οποία το πιο γνωστό είναι το Αμφιθέατρο της Πούλα, το έκτο μεγαλύτερο στον κόσμο και που αποκαλείται Αρένα από τους κατοίκους. Είναι ένα από τα καλύτερα διατηρημένα αμφιθέατρα της αρχαιότητας που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα). Ο Ασκληπιός ήταν ο Θεός της Ιατρικής που λατρευόταν σε όλο τον ελλαδικό χώρο κατά την αρχαιότητα είναι κεντρική φυσιογνωμία του αρχετύπου των ηρώων-θεραπευτών. Ο Ασκληπιός είναι η ιδεατή αντίληψη της ιαματικής δύναμης της φύσης όπως και σήμερα γίνεται αντιληπτή από τους ανθρώπους, που επιδρά κατά τις «ήπιες» εποχές στα υψώματα και στον καθαρό αέρα κάτω από την απαλή λάμψη και θερμότητα του Ηλίου, στα σημεία που αναβλύζουν δροσερές πηγές, ενώ πανύψηλα δένδρα γύρω καθαρίζουν την ατμόσφαιρα. Τέτοιο ακριβώς ήταν και το περιβάλλον των τόπων της λατρείας του και αυτή την αντίληψη ενίσχυσαν οι διάφοροι θρύλοι της γέννησής του και της καταγωγής του. Η θεώρηση της κεφαλής του Ασκληπιού ως εκείνης του Ιωάννη του Βαπτιστή από τα πρώτα χρόνια της επικράτησης της χριστιανικής λατρείας αναδεικνύει την μετατροπή των παγανιστικών- ειδωλολατρικών μνημείων σε αντίστοιχα χριστιανικά μέσα από τη φυσική συνύπαρξη και αλληλεπίδραση των δύο θρησκευτικών ομάδων (Ειδωλολάτρες-Χριστιανοί), κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. Παράλληλα, γνωρίζουμε βέβαια ότι, μέχρι τον Μέγα Κωνσταντίνο, οι σχέσεις ανάμεσα σε Εθνικούς και Χριστιανούς όχι μόνο δεν ήταν πάντα αρμονικές, αλλά συχνά υπήρξαν διωγμοί, εντάσεις και καταστροφές μνημείων.