Γλυπτό που βρίσκεται στη νότια είσοδο των αρχαίων λατομείων μαρμάρου στην Πάρο. Αναπαριστά θεούς του Ολύμπου και δηλώνει με την επιγραφή στο κάτω μέρος του, «ΑΔΑΜΑΣ ΟΔΡΥΣΗΣ ΝΥΜΦΑΙΣ», ότι τα λατομεία ήταν αφιερωμένα στις Νύμφες. Ενδεχομένως πρόκειται για την αρχαία ονομασία του λατομείου ως «Λατομείο των Νυμφών». Η επιγραφή χρονολογείται στα 350-325 π.Χ. Tα αρχαία υπόγεια λατομεία μαρμάρου της Πάρου βρίσκονται στα ανατολικά του γραφικού οικισμού Μαράθι και σε απόσταση 5 χιλιομέτρων βορειοανατολικά από την Παροικία. Η εξόρυξη του μαρμάρου ξεκίνησε από την πρωτοκυκλαδική εποχή (3200 π.Χ. – 2000 π.Χ) και συνεχίστηκε συστηματικά από τον 7ο αι. π.Χ. Η «παρία λίθος», το περίφημο παριανό μάρμαρο αξιοποιήθηκε στην αρχιτεκτονική και στη γλυπτική των κλασικών χρόνων. Κορυφαία έργα της αρχαιότητας όπως η Αφροδίτη της Μήλου, ο Ερμής του Πραξιτέλη, η Νίκη της Σαμοθράκης, οι Κόρες της Ακρόπολης, η Νίκη της Δήλου, ο ναός του Απόλλωνα και ο θησαυρός των Σιφνίων στους Δελφούς, ο ναός του Δία στην Ολυμπία, ο ναός του Απόλλωνα στη Δήλο, τα περίφημα κυκλαδικά ειδώλια δημιουργήθηκαν με το λευκό, σχεδόν διάφανο παριανό μάρμαρο. Η λειτουργία των λατομείων σταμάτησε περίπου στα μέσα του 7ου μ.Χ. αιώνα. Για μία μεγάλη χρονική περίοδο παρέμειναν κλειστά, για να επαναλειτουργήσουν τον 19ο αιώνα, μετά την ίδρυση του πρώτου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους και την ανάγκη ανασυγκρότησής του. Το παριανό μάρμαρο αξιοποιήθηκε σε σημαντικά μνημεία της νεώτερης ιστορίας, όπως η Κοιμωμένη του Γιαννούλη Χαλεπά. Αναφέρεται ακόμη ότι ο Σταμάτης Κλεάνθης, πολεοδόμος και δημιουργός των πρώτων σχεδίων της Αθήνας, χρησιμοποίησε το παριανό μάρμαρο για τις ανάγκες κατασκευής των ανδριάντων της πόλης κατά την περίοδο 1840-1857. Εξάγονταν δύο είδη μαρμάρου: ο λευκός λίθος από τα υπαίθρια λατομεία, που ήταν κατάλληλος για την κατασκευή κτιρίων και ο λυχνίτης, το λευκό διάφανο μάρμαρο από τις υπόγειες στοές, με το φως των λυχναριών, που προοριζόταν για την κατασκευή των αγαλμάτων. Στα τέλη του 19ου αιώνα βελγική εταιρεία επένδυσε στον εκσυγχρονισμό των λατομείων με την κατασκευή βιομηχανικών κτιρίων και σιδηροδρομικής γραμμής ως το λιμάνι της Παροικίας για τη μεταφορά μαρμάρων σε άλλες περιοχές της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού. Η εικόνα δημοσιεύτηκε το 1816 στον τέταρτο τόμο του βιβλίου των Άγγλων περιηγητών στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, ζωγράφων και αρχιτεκτόνων J. Stuart και N. Revett. με τίτλο «Οι αρχαιότητες της Αθήνας» (The Antiquities of Athens measured and delineated by James Stuart F.R.S. and F.S.A. and Nicholas Revett painters and architects).