Η εικόνα των περιηγητών J. Stuart και N. Revett αποτελεί απόδειξη της σύνδεσης του αρχαίου ελληνικού και ρωμαϊκού πολιτισμού. Τόσο τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά της Πύλης (συνδυασμός της ρωμαϊκής αψίδας με το ελληνικό αέτωμα) όσο και η αφιέρωσή της μαρτυρούν τη συνύπαρξη και συνεργασία των δύο λαών, από την οποία γεννήθηκε ένας νέος πολιτισμός. Η εξέταση και παρατήρηση της εικόνας σε συνδυασμό με τον εντοπισμό της στο χώρο μπορεί να ανταποκριθεί σε στόχους του μαθήματος της Ιστορίας που αναφέρονται στην πληροφόρηση των μαθητών/τριών σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους οι Ρωμαίοι κυριάρχησαν στην Ελλάδα, εκτιμώντας παράλληλα τη συνεισφορά των Ελλήνων στη δημιουργία του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. Προς την ίδια κατεύθυνση μπορεί να κινηθεί η προσέγγιση της εξέτασης του ναού του Ολυμπίου Διός, ο οποίος ολοκληρώθηκε από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Αδριανό τον 2ο αιώνα μ.Χ., αποτελώντας το μεγαλύτερο ναό της Ελλάδας κατά τους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους, ενώ θεμελιώθηκε από τον Πεισίστρατο τον 6ο αιώνα π.Χ.

Πρόσθετη ιστορική γνώση μπορεί να προσφέρει η σύγκριση της παρουσίασης του ίδιου θέματος από διαφορετικές πηγές. Η Πύλη του Αδριανού μαζί με τη γειτονική περιοχή δεν αποτελεί μόνο σήμερα ένα υπαίθριο επισκέψιμο μουσείο, μέρος των ενοποιημένων αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας. Υπήρξε από τα παλαιότερα χρόνια ένα από τα αξιοθέατα της πόλης, για αυτό και έχει καταγραφεί και από άλλους περιηγητές. Σε μια εικόνα του 1843 μάλιστα, του περιηγητή Th.Du Moncel (που ανήκει και αυτό στη συλλογή του Ιδρύματος Αικ.Λασκαρίδη και προσφέρεται στην ιστοσελίδα «Travelogues- Με το βλέμμα των περιηγητών») οι βοσκοί των Stuart, J. και Revett, Ν. δίνουν τη θέση τους σε μια ομάδα γυναικών και ανδρών, οι περισσότερες/οι των οποίων φορούν δυτικού τύπου ενδυμασίες και φαίνεται να δείχνουν ιδιαίτερη προσοχή στο μνημείο. Η σύγκριση των δύο εικόνων με την εστίαση και καταγραφή σε λίστα των ομοιοτήτων και διαφορών, θα εξασκήσει τον οπτικό και κριτικό γραμματισμό των μαθητών/τριών ενώ παράλληλα μπορεί να αποτελέσει και ένα έναυσμα για μια έρευνα αναφορικά με τις εντυπώσεις που προκαλεί ο χώρος στους σύγχρονους επισκέπτες του, ιδιαίτερα η περιοχή στην οποία εκτείνονταν ο ναός της Αγροτέρας Αρτέμιδας (ή Μητρώον εν Άγραις) ο οποίος γνώρισε διαφορετικές χρήσεις (μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό με νεκροταφείο και διευρύνθηκε κατά τον 17ο αιώνα με τρούλο, ενώ ονομάστηκε «Παναγιά στην Πέτρα», κατεδαφίστηκε το 1778 για να κτιστεί το τείχος γύρω από την Ακρόπολη) ενώ σήμερα παραμένει ένας αναξιοποίητος χώρος ανάμεσα σε οικοδομές.