Το μαθησιακό αντικείμενο είναι χαλκογραφία, η οποία βρίσκεται στο βιβλίο του Όττο Μάγκνους φον Στάκελμπεργκ (1831) με τίτλο "Κοστούμια και έθιμα των σύγχρονων Ελλήνων" και απεικονίζει την επεξεργασία βαμβακιού στην περιοχή Λίμνη Ευβοίας. Στην Ινδία βρέθηκαν υπολείμματα υφασμάτων από βαμβάκι που υπολογίζονται στο 3.000 π.Χ. Το βαμβάκι πρωτοήρθε στην Ελλάδα από την Ασία κατά την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η καλλιέργεια του βαμβακιού στην Ελλάδα αναφέρεται από τον Παυσανία το 2ο μ.Χ. αιώνα με την ονομασία «βύσσος» και το 18ο αι. αποτελεί, με τη μορφή νήματος, σπουδαίο εξαγωγικό προϊόν. Τα Αμπελάκια, η Τσαρίτσανη, ο Τύρναβος, οι Σέρρες και η Αγιά ευημερούσαν χάρη σ’ αυτό. Αφού το ξεκουκίσουν, το κόβουν με το δοξάρι (=εργαλείο σε σχήμα τόξου, με το οποίο ξαίνουν το βαμβάκι και το μαλλί) κι ύστερα το κλώθουν με τη ρόκα και το αδράχτι. Σήμερα όλη αυτή η διαδικασία γίνεται σε ειδικούς χώρους, τα εκκοκκιστήρια.