Φωτογραφία της Αγγελικής Χατζημιχάλη (Αθήνα, 1865 - Αθήνα, 1965), της δυναμικής αλλά και ευαίσθητης Ελληνίδας λαογράφου. Η Χατζημιχάλη μεγάλωσε στην Πλάκα και έτρεφε βαθύτατη αγάπη για τα ελληνικά γράμματα και την Ελλάδα. Στη συγκεκριμένη φωτογραφία απεικονίζεται σε προχωρημένη ηλικία με κοντά μαύρα μαλλιά και μαύρα ρούχα να κοιτά τον φωτογραφικό φακό. Ο πατέρας της ήταν ο Αλέξιος Κολυβάς από τη Ζάκυνθο, ο οποίος δώρισε στο Βυζαντινό Μουσείο μια αξιόλογη συλλογή βυζαντινών εικόνων. Η μητέρα της ήταν η Σοφία Μπουρνιά, με καταγωγή από τη Σκύρο, και για τον λόγο αυτό η Αγγελική έτρεφε μια ιδιαίτερη αγάπη για το νησί αυτό. Η Αγγελική Χατζημιχάλη μελέτησε τη βυζαντινή αλλά και τη νεότερη λαϊκή τέχνη. Ίδρυσε το Λύκειο Ελληνίδων και έγραψε βιβλίο για τη Σκύρο, ενώ μελετούσε το λαογραφικό υλικό που προερχόταν από τη Μακεδονία, τα Δωδεκάνησα, την Ανάφη και την Ήπειρο. Μεγάλης έκτασης ήταν η έρευνά της για τους Σαρακατσάνους και τα έθιμά τους και το έργο της "Σαρακατσάνοι" το 1959 την καθιέρωσε και την έκανε γνωστή ακόμα και εκτός των ελληνικών συνόρων. Απώτερος στόχος της ήταν η διάσωση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού. Το συγγραφικό της έργο είναι ιδιαίτερα γνωστό και μέσω αυτού αποσκοπούσε στη διάσωση και ένταξη του ελληνικού λαογραφικού πολιτισμού στη βιοτεχνική παραγωγή αλλά και στην ενσωμάτωσή του στη σύγχρονη καθημερινή πρακτική. Οραματιζόταν την πνευματική και καλλιτεχνική αναγέννηση ης χώρας και συνεργάστηκε στενά με τον Άγγελο και την Εύα Σικελιανού αναφορικά με τις δελφικές γιορτές. Ίδρυσε τον Σύνδεσμο Ελληνικής Χειροτεχνίας και διοργάνωνε εκθέσεις με σκοπό τη διάσωση της ελληνικής λαϊκής τέχνης.